Boem boem

Je had Chicago blues en Delta-blues. Blues in alle maten, in alle staten. Na de oorlog werd blues elektrisch, in Chicago. John Lee Hooker bracht Delta-blues, gekruid met country, folk en porch. John Lee Hooker zong als een duivel in een wijwatervat, speelde elektrisch, verbond stijlen, zorgde voor kortsluiting in ons hoofd, in ons hart. Zijn gitaar was ritmisch vrij, de half-gesproken zang zijn handelsmerk. Hits had hij met I’m in the Mood en Boom Boom...
Nu wil het toeval dat van alle basisbegrippen van deze tijd de nobele kunst van het boem-boem de laatste was die mij ter ore kwam. Het duurde voor ik die onder de knie had. Ik begreep er de ballen van. Niemand weet sinds wanneer, nog minder voor hoe lang mijn hart nog zingt “boem-boem” & de radio Boom Boom.
En wat zit er in een hoofd? Een album vol prentjes uit de wikkels van Chocolade Jacques. Een stickerboek van Panini. Iconen: alles wat men ooit heeft geloofd… Alle beeldschermen wiegen de mensheid in een lange, diepgevroren winterslaap, zoals in 2001: A Space Odyssey... Leven in Leuven is als een kosmische wals tussen planeten, op de melodie van njam-njam, gloe-gloe, blabla, boem-boem… Geschiedenis is een kaartspel dat men geregeld door elkaar schudt. Iets tussen blufpoker en patience. Grof geschut. Allemaal kleine weetjes. Voortdurend verandert de volgorde. Tarot. Slide-show. PowerPoint…
Parijs mei ’68 was een imitatie van Leuven januari ’68. Toen had in Stella City een zootje ongeregeld de regering doen vallen. Wat later, in Amerika, deed studentenprotest, aangevuurd door Leuven, president Johnson opstappen. (De invloed op het land, het continent en de wereld is niet te schatten.) Leuven is dat deel van het universum waar alles eerst gebeurt. Mei’68 vond twee jaar eerder plaats in Leuven. Van maandag 16 mei t.e.m. vrijdag 20 mei 1966. Een vijfdaagse die de wereld schokte en de studenten schopte. Straatsburg, Parijs, Amsterdam, Berkeley, Berlijn, Praag... De geschiedenis is te herleiden tot dat ene zwarte gat in de kosmos: Leuven.
Parijs mei’68 ontstond in het najaar van 1966 aan de universiteit van Straatsburg waar jongens, opgehitst door Leuven mei ’66, eisten bij hun lief te kunnen slapen… Maart ’69: hommeles in Gent. In hun dorst naar wetenschap wilden studenten een stevig onderbouwd colloquium houden over porno – Wat bij mij spontaan de vraag deed opveren: “Zou het in Leuven ooit nog komen tot boem-boem?”…
Tot ook ik op een dag aan de oevers van de Dijle de oude blues aan den lijve mocht ondervinden … “Ik hou van hoe je gaat. Ik hou van hoe je praat. ‘k Hou van je lach, ‘k hou van je stap …Boem-boem-boem boem…Stap in mijn huis, stap in de kamer van mijn hart. Boem-boem-boem boem”… Etc., etc. Boem!