Als lelies. Als lelies, als lelies op het water, Als lelies, als lelies op het water, drijven, Als lelies, als lelies op het water, drijven, de dagen, Als lelies, als lelies op het water, drijven, de dagen, roerloos voorbij.

Dr. No Het is 1962 – Als Afrodite, en gezegend met de naam Honey, Honey Rider, komt Ursula Andress met niets anders om het gebruinde lijf dan een sneeuwwitte bikini uit de golven, blauw als haar ogen. Honey, de voorbode van een vloedgolf schoonheid waarin ik dra stranden zou hield in haar handen twee kanjers van schelpen. ‘Are you looking for shells?’ Waarop Bond, James Bond, antwoordt: ‘No, I’m just looking.’ ‘k Had ’t nie beter kunne’zegge’, identificeerde mij met 007 en hing –nog een tikkeltje verlegen- ook aan haar lippen tot ik wist dat ik iets miste. Terwijl men het in de ondertiteling had over schorpioenen die elkaar doodstaken bolde het witte doek op en hoorde ik Honey, Honey Rider, hees kreunen “While making love.”

Dooi Twee engeltjes verblind door een gloed vergaten hun ochtendgebed gooiden de sprei van zich af sprongen uit bed, wrongen hun voetjes in sloffen, sloegen een kamerjas om en liepen naar: het venster. IJsbloemen werden tot opens toe beademd: over de wereld lag een wit tapijt gespreid. Een dweil aan de waslijn en een jutten zak waar steenkool in gezeten had, alles verstijfd zoals de kruiwagen op het gazon verloren had eindelijk zijn vaste vorm gekregen. Het winterkoninkje, het koolmeesje en het roodborstje waren getuige: overal fonkelde kristal. Een onzichtbare hand had alles tot rijp geslagen op rijm gezet. En het land was bang te breken, durfde niet meer te bewegen. In de poriën van het perzikenboompje had de wind witte lijntjes getatoeëerd en de uitwaseming van de nieuwe dag zich tot poëzie gekristalliseerd. En zilveren webben verbonden alles van hier tot aan de dooi.

Cinema Alsof het water aan me trekt zo zit ik ondanks de koude aan de oever van de rivier. Ik word meegesleurd door een stroom, een stroom van beelden. De Dijle stroomt, de Dijle stroomt voorbij en ik droom, ik droom van verre cinema’s… Cinema (…) Cinema was de plaats van hartendieven, treinovervallen en grote ontsnappingen. Cinema (…) Cinema was Ursula Andress die in 1962 in een sneeuwwitte bikini om het gebruinde lijf uit de golven stapte, even blauw als haar ogen. In haar handen hield zij twee kanjers, twee kanjers van schelpen. En daar stond Bond, James Bond, met zijn tanden in zijn mond. Cinema (…) Cinema was Sofia Loren, Brigitte Bardot en alle andere duizelingwekkende schoonheden. Cinema (…) Cinema was de plaats van heet verlangen. Cinema (…) Cinema was een tempel van tranen. Cinema (…) Cinema was een plaats van zachtjes naar elkander toe schuifelen. Cinema (…) was het schimmenrijk in de schaduw van het witte doek. Cinema was ijskoude frisco. Cinema was liefde op het eerste zicht. Cinema was Winnetou, Tarzan en De Laatste der Mohikanen. Cinema (…) was De Familie Trapp, oorlog en vrede, cowboys en ridders. Cinema (…) was de troost voor arme mensen. In elke straat, in elk dorp, in elke stad, was er cinema! Nog droom ik vaak -en wild- van Seks in de Rex en van Bambi in de Lovanium.  

De maan mijn lief De maan mijn lief, schijnt te fel om sterren te zien vallen. Daarom doen wij vannacht geen wens, tenzij dat de maan valt.

Autotekst Het begon klein. In 1678. Aan het hof van de keizer van China bouwde de West-Vlaamse Jezuïet Ferdinand Verbiest, een schaalmodel op stoom. 150 jaar later kwam een Hongaar met een Dinky Toy op stroom. De elektrische koets, het macadam en de commerciële toepassing volgden. In 1895 reden in Parijs & New York elektrische taxi’s. Elektrische wagens vertegenwoordigden 28% van de markt. Na de bankencrisis van 1907, en W.O.I. werd enkel nog gereden op petroleum. Zo zou het 100 jaar blijven, als in een sprookje, Doornroosje… De auto is een mekaniekje. Sierlijke vormen. Baarde evenveel kopzorgen als plezier. De auto is Arme Joe,. the passenger in your life & Paradise by the dashboard light. De auto is alles. Een autocar. Een tweedekker… Auto uit de stad, stond op muren, in koeien van letters, begin jaren ’80. Kinderen werden groot met blikken auto’s. Waarin men pedaleerde. Of in Botsautootjes (ook niet echt pedagogisch verantwoord). De auto is Reclaim the streets. De auto is Ford & Taylor. De auto is stokken in de wielen steken. De auto is een seriemoordenaar. De auto is een prachtig koetswerk. Dat rijdt op fossiele brandstoffen. De auto is ongeremd. De auto is doorgaans de onbeperkte mogelijkheid. Plankgas vooruit! De auto is de sluipweg. In deze jungle is de auto koning… De auto bezorgt ons veel stof (tot nadenken). De auto laat ons Bejing zien. Als we kijken op sommige dagen naar de smog boven Brussel… De auto is een dooddoener. De perfecte manier om overal te raken. De auto is de snelste manier om aan alles voorbij te glijden. Met de auto mis je de boot De auto is van blik. De auto is onze blikken waardig. De auto steelt onze blikken, onze grondstoffen, onze tijd, onze energie. Wij offeren aan de heilige koe! Met de auto rijden wij naar het toilet. Met de auto rijden we naar het grootwarenhuis. Met de auto gaan wij op vakantie. Een mens heeft een auto nodig om naar het werk te gaan, om de kinderen naar school te brengen, en om naar de maan te rijden. De auto is onze verdrijving uit het paradijs. De 20ste eeuw was gebouwd op de auto. De auto legt ons voor eeuwig aan de lopende band. De auto heeft ons in de hand. De auto is de hondstrouwe vriend van de bank. De auto is het vuiltje aan de lucht. De auto is het begin van elke file. De auto is een gemak. We zouden met de auto naar het toilet rijden. De auto taxeert ons, taxiet naar het autokerkhof, de schroothoop, de pechstrook. De auto is een vergiftigd geschenk, maakt de mens tot spookrijder van zijn eigen geschiedenis… De auto is Charlie Chaplin in Modern Times. De auto is autosuggestie Leopold II beloofde overal autowegen, Adolf Hitler iedereen een auto. De auto is on the road. Een immense parkeerplaats. De auto is de parkeermeter van onze luiheid, onze vrijheid, onze lafheid. De auto is alles wat we blijven doen (tegen beter weten in). De auto is onze grootste leverancier van fijn stof. Onze garantie op nummerplaatherkenning. Onze mijlpaal is een flitspaal. De auto is een wirwar van voor- en nadelen. De auto is van staal. De auto loopt op wieltjes. Legt een hobbelig parcours af. De auto ontneemt ons onze autonomie. De auto loopt naar de pomp. De auto lokt een oorlog uit. De oorlog verloopt gemotoriseerd. De auto houdt ons goed in het oog. Oplichter met opligger. De auto zuipt meestal veel meer dan zijn bijsluiter aangeeft. De auto is een aangename, luxueuze leugen. De auto loopt gesmeerd… De auto is the highway to hell (geplaveid met goede voornemens). In geen tijd haalt de auto het beste in ons naar boven. Wat was het eerst? Het wiel, de auto of de 4x4?  

Marginalen Alsof ze uit de bladzijden van L.P.Boon kwamen gekropen en nu de bus namen naar God- ik-weet-niet-waar-naar-toe, zo stapten zij op, grauw en spuuglelijk, grootmoeder, de moeder en haar kroost, lawaaierig en schreeuwerig. Hoe dat soort kwekt én kweekt! Steriliseren, had ik bijna gedacht. Ik werd opzij gedrukt. De stank was niet te harden. Ademloos keek men weg van deze lieden. Ongewassen lijven verspreidden een reuk als van een hond die in de regen had gelopen. Ze spiegelen zich in elkanders vette haren De ogen van de moeder, weggezonken in duizelingwekkenddiepe kassen in het lange vaalbleke gezicht met uitzonderlijk lelijke neus en tergend laag voorhoofd, fonkelden onwaarschijnlijk lichtblauw, als nepjuwelen. Door het wezen, veeleer een mombakkes, schemerde schilderijen van oude meesters. Moeder droeg een baseballpet, links en recht prijkte het logo van Nike. Door een gat achteraan droop iets dat moest doorgaan voor een paardenstaart. Een vlek of veeg meer of minder op de sportjekker deed er niet meer toe. Arme luizen, hun jassen altijd te breed, hun schouders te smal. Aan mij trokken voorbij generaties Wibra-Aldi-Colruyt marginalen die nooit iets anders hadden om naar uit te kijken dan hun televisie op afbetaling. Trots draagt hun nazaad namen als Cindy Wendy Michael Kimberly en andere flamboyante nomenclatuur ontleend aan contemporaine soaps.   Het is allemaal de schuld van de politiek, meneer. Wat ligt er tussen Somers en De Winter, mevrouw? Vier seizoenen politiek in de hel, mijn kind. Uitgerekend omdat alle andere medereizigers zo hard hun best deden dees gore lieden niet te zien, werden zij het centrum van deze instant mini-reality-show. Terwijl zij honderduit met elkander en met hun kinderen praatten ging de regen liggen en de zon brak door.  

Doel Have en goed verbeurd verklaard: het grauw, te groen te gras, te paard vergaard, verjaagd economisch de gronden…. . Hoort, hoort, de wind! Zit er iets verscholen? Langs het hoogriet? Langs het laagland? Om den duivel niet! Het is het barre-brakke-vlakke brààààkland, Edele Land! Wat sluipt daar onder het gras? En is dat regen? Wat valt er op ons hoofd?

En het zomert in alle staten Zonsopgangen boven Leuven kunnen werkelijk zijn exotisch. Nauwelijks had de klok zich de dag in gehesen of de Oude Markt was veranderd in één groot strand. Daarna miste ik op een haar na het onweder van schier oud-testamentaire allure. Even was er hoop… Even was er hoop dat Leuven en omstreken definitief overspoeld zou worden... Een tsunami van de Dijle, de rivier Dijle & een zondvloed van Stella, Stella Artois – de brouwerij in mij sliep de slaap der onschuldigen. De brouwerij in mij sliep de slaap der onschuldigen. En als het regent in Parijs dan druppelt het in Leuven. & nu doe ik boete, heel de dag boete en lees een commateus boek. Te lucht, te land, ter zee: het contact tussen schrijver en wereld verloopt volledig vloeibaar. Te lucht, te land, ter zee: het contact tussen schrijver en wereld verloopt volledig vloeibaar. En het zomert in alle staten.

Boem boem Je had Chicago blues en Delta-blues. Blues in alle maten, in alle staten. Na de oorlog werd blues elektrisch, in Chicago. John Lee Hooker bracht Delta-blues, gekruid met country, folk en porch. John Lee Hooker zong als een duivel in een wijwatervat, speelde elektrisch, verbond stijlen, zorgde voor kortsluiting in ons hoofd, in ons hart. Zijn gitaar was ritmisch vrij, de half-gesproken zang zijn handelsmerk. Hits had hij met I’m in the Mood en Boom Boom... Nu wil het toeval dat van alle basisbegrippen van deze tijd de nobele kunst van het boem-boem de laatste was die mij ter ore kwam. Het duurde voor ik die onder de knie had. Ik begreep er de ballen van. Niemand weet sinds wanneer, nog minder voor hoe lang mijn hart nog zingt “boem-boem” & de radio Boom Boom. En wat zit er in een hoofd? Een album vol prentjes uit de wikkels van Chocolade Jacques. Een stickerboek van Panini. Iconen: alles wat men ooit heeft geloofd… Alle beeldschermen wiegen de mensheid in een lange, diepgevroren winterslaap, zoals in 2001: A Space Odyssey... Leven in Leuven is als een kosmische wals tussen planeten, op de melodie van njam-njam, gloe-gloe, blabla, boem-boem… Geschiedenis is een kaartspel dat men geregeld door elkaar schudt. Iets tussen blufpoker en patience. Grof geschut. Allemaal kleine weetjes. Voortdurend verandert de volgorde. Tarot. Slide-show. PowerPoint… Parijs mei ’68 was een imitatie van Leuven januari ’68. Toen had in Stella City een zootje ongeregeld de regering doen vallen. Wat later, in Amerika, deed studentenprotest, aangevuurd door Leuven, president Johnson opstappen. (De invloed op het land, het continent en de wereld is niet te schatten.) Leuven is dat deel van het universum waar alles eerst gebeurt. Mei’68 vond twee jaar eerder plaats in Leuven. Van maandag 16 mei t.e.m. vrijdag 20 mei 1966. Een vijfdaagse die de wereld schokte en de studenten schopte. Straatsburg, Parijs, Amsterdam, Berkeley, Berlijn, Praag... De geschiedenis is te herleiden tot dat ene zwarte gat in de kosmos: Leuven. Parijs mei’68 ontstond in het najaar van 1966 aan de universiteit van Straatsburg waar jongens, opgehitst door Leuven mei ’66, eisten bij hun lief te kunnen slapen… Maart ’69: hommeles in Gent. In hun dorst naar wetenschap wilden studenten een stevig onderbouwd colloquium houden over porno – Wat bij mij spontaan de vraag deed opveren: “Zou het in Leuven ooit nog komen tot boem-boem?”… Tot ook ik op een dag aan de oevers van de Dijle de oude blues aan den lijve mocht ondervinden … “Ik hou van hoe je gaat. Ik hou van hoe je praat. ‘k Hou van je lach, ‘k hou van je stap …Boem-boem-boem boem…Stap in mijn huis, stap in de kamer van mijn hart. Boem-boem-boem boem”… Etc., etc. Boem!

Winkelkarretje Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Het is leeg en grijs als de hemel. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. spookschip uit de supermarkt Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. legt een grillig parcours af, Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. rolt met kleine stukjes–alsof de wind naar adem snakt Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Het is leeg en grijs als de hemel. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. spookschip uit de supermarkt Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. legt een grillig parcours af, Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. rolt met kleine stukjes–alsof de wind naar adem snakt Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. Over de Diestse steenweg rolt een winkelkarretje. –langzaam richting stad. Wordt het voort gezogen door de zwaartekracht? Of is het een kunstzinnige installatie? Of is het een kunstzinnige installatie? De file beslist De file beslist dat ik, dat ik NU verder moet. Ik wou dat ik meer tijd had om te begrijpen wat ik zie. Ik wou dat ik meer tijd had om te begrijpen wat ik zie. Ik wou dat ik meer tijd had om te begrijpen wat ik zie.

Zuiverheid. Zuiverheid in de lijn Zuiverheid in de leer Zuiverheid in de liefde Zuiverheid in de stilte Zuiverheid in de lijn, in de leer, in de liefde, in de stilte, bestaat niet.

Ramkraak Nomen est omen: in geen tijd worden wij rijk in Kort- rijk. Elk tiende van een seconde is een fractie van de actie een hoofdstuk. De geliefde en ik glimlachen(recht in de camera). Ontkoppelen. Terugkoppelen. Achteruit. Vooruit. Plankgas. Geen tijd om stil te staan: zoals het klokje tikt bij de juwelier tikt het nergens & It takes two to tango & It's two for the show but one for the money & Time IS money. Spaarzaam en werkzaam zijn de geliefde en ik: in één beweging wordt de rekening gepresenteerd, geverifieerd, geïncasseerd En de smaak was raak: tot ons groot plezier afgemaakt als een dier hebben wij de juwelier. (…/…)   (…/…) Op de terugweg bieden de geliefde en ik een oplossing voor het fileprobleem: we nemen een andere auto een betere, een nieuwere, een duurdere. Radio snoeihard, gulzig drink ik de dag boer en veeg mijn mond af aan mijn mouw. Ramen open, gierende banden opwaaiende bankbriefjes keihard licht slaat ons in het gezicht. In de slapen het kloppen als in een penis alsof wij zonder verdoving uit de muil van de Moloch een gouden tand trokken. Tussen glas en gruis glinsteren de juwelen overgoten met het eerste ochtendlicht van de laatste zomerdag. De geliefde lacht en kreunt en wentelt badend in het geluk dat alleen wordt gebracht door scherven. Achttien-karaats & van een nooit eerder geziene schoonheid is mijn bruid op de achterbank schamel en naakt met juwelen overladen. Mijn geliefde en ik op weg naar nieuwe avonturen rijden richting Kwaadmechelen -

Time is on my side. Longtemps, je me suis couché de bonne heure. Zo begint “À la recherche du temps perdu”. Op zoek naar de verloren tijd. Een simpel zinnetje blijkt achteraf quasi onvertaalbaar. De geschiedenis zit vol kleine, venijnige zinnetjes. Zinswendingen en accentverschuivingen die niet meer te achterhalen zijn. “Mijn hand en hart aan u” schreef een soldaat in W.O.I Een geijkte uitdrukking toen, vandaag onverstaanbaar. Verdwenen talen en dialecten… Wij zijn tijdreizigers door onze dromen, onze verhalen, onze verlangens. De geschiedenis is één lang contract waarbij men ook de kleine lettertjes moet lezen… Langzaam zinkt de ruimte weg in de tijd. Verblind door witte bladen droom ik mij dieper… in het vormeloze lijf van de tijd… Archeologie is de enige toegang tot het heden De archeologie van verhalen. Een brein is als een stad: men moet laag per laag dieper graven... En elke ochtend spoelt uit de oceaan van tijd een nieuwe dag aan. De stad is het strand waar de zee haar wrakstukken achter laat: scherven, beenderen, glas... Restanten van een stad, van verhalen, van een oorlog, ver weg. En de tijd speelt een wreed en razend spel met ons. Maar ik zeg je: Time is on my side.

Uppercut Een ferme stoot is liefde om maar te zwijgen van tranen, beven sidderen en strelen... Dat ze nog eens op zou duiken en lelijk uithalen om mij te vloeren in de eerste seconde van de openingsronde van de paringsdans, de vermenigvuldigingsdans. Het bed spreidde haar en zij bood mij kans op sjans in de Vo-gel-kens-dans! Op niets daarvan was ik bedacht. Ich hatte meine Sache auf nichts gestellt! Liefde (dat simpel spel uit de hel) smaakt soms zo zoet, smaakt soms zo zout witregels op een bed. Dat wij ons alleen kunnen uitleven in clichés: dat is drama. Zo heb ik mijn lijf gelaafd aan de nacht nadat ik mijn ziel heb laten hangen aan de kapstok bij jou. Liefde is een uppercut.

Het is zoals de horizon; Altijd onbereikbaar.

En de zon kwam op, en de zon kwam op, en de zon kwam op; diep in mij.